***

Кога ме чекаш на три места 

и наеднаш сум секаде околу тебе,

милоста твоја знае 

во твд орев да ме најде.

Да ме заборавиш во кутија чевли

и во прости песни

и во благослов .

Лесно на моето рамо да заспиеш.

Снегулката се топи на твоите усни,

со многу малку зборови .

И се што можеше да се каже

експлодира во букет шекерна волна

кој се свива на ветрот од нашата далечина.

Се лепи на нашите имиња на таа клупа таму .

И ја отплеткуваш долго косата 

додека од неа паѓаат лижавчиња и цуцли. 

За да молчиме задоволни.

***

Заклучи ме некаде во црвеното ташниче  

Најди ми место на задното седиште  

и под перницата во постелата твоја,

и внимавај мршојадците да не го растурат нашето љубовно гнездо .

Додека не престане дождот

Татнежот во твоите очи што се топи 

Тврдото месо што во тебе длабоко џврка ,

како водата по олуците. 

Удира постојано и тапо .

Набабрена прескокнуваш преку надојдената вода

Како немирно море на моите плеќи

Заведи ме повторно, моја раскошна бескрајна шир

Додека од смеата не пукне некоја жица

***

Се виткаме и двајцата под огнот 

Ги слушам само твоите гради како удираат во мевот,

и водата како жубори .

Со моето стапало го гребам принтерот во нашиот ритам 

Дури се лигавиме во несмасни бакнежи

се гребат од подот нозите на креветот

и оставаат лузни од нашата љубов .

Груб потпис во дрвото .

А ти ја кинеш перницата со забите 

и мали ангелчиња летаат низ собата на пердувите.

Летаат на нашите воздишки и исчезнуваат во нашиот оган

***

Растопи се на моите усни ти со вкус на карамела 

По твоите гради се лизга топлиот летен дожд

а јас се свивам на десет начини да влезам подлабоко

додека не ја видам желбата како ти ги притиска очите. 

Усните твои како ги гризеш како да не смееш да ме бакнеш.

На брегот не води само срамежлива месечина,

и се што чувавме долго и трпеливо 

длабоко во тебе се искриви да те најде. 

Некаде околу осум часот

со семката и твојот гласен триумф. 

Во брановите далеку некаде го гледам твојот фустан,

и ехото од нашето офкање се распаѓа во солта .

Невнимателни и голи по пустата плажа, 

го голтаме и песокот низ нашата љубовна игра

и една студена лубеница скршена на две .

***

Сите нијанси на црвено се твои

И си оставила траги по целото мое тело 

Кој ке се снајде во оваа збрка

Главата ми е под папочето 

И моите палци се топат во насмевката твоја

Се смееш само 

Но во смеата твоја моите црева се свиле

Во некаков грч не сакам да те пуштам

Додека ја гризеш штипката со мокрите гакички в рака

И стопалата твои голи што ѕиркаат низ високата трева

Од љубов исушени како таа таму цреша 

Се валкаме во нашите желби среќни

Како во трње нашата тајна ,слатка и горчлива не буди

И пак се сонуваме разбудени 

***

Меѓу книгите стои едно необично пенкало

Сигурно е преку сто години старо 

И памети се што некогаш напишало

Дневници тајни, на девојки сами 

Писма и преписки меѓу пријатели

Исповеди во ноќи бели 

Договори меѓу селаните

Потписи на дворјаните

Судски записници и љубовни писма

Пред пенкалото фрливме хартија чиста

Листови празни од крај до крај 

Ајде сега пенкало ти пишувај 

Нафрли тука од стихови до клетви 

Опушти се и пробај да се сетиш

Кажи ни се', почни од основите

Одмори си ја душата ,и заборави ги зборовите

***

пеперутко врати се во кожурецот сега

подобро избегај 

оти меѓу твоите шари и бои 

ќе напишам стихови

но на твоите крила пишува веќе нешто 

и за мојата песна не оставиле многу место 

а не сакам само точка да ставам 

и да си заминам 

невреме се спрема северот дува 

и што оти на твоите крилца и моето име го пишува

можеше на шарите и мојот лик да го има 

сега веќе и самиот не се препознавам

оваа шума не е моја 

овој парк и оваа колиба

тука јас само привремено се кријам 

војната да ја преспијам 

дури невремето сериозно се спрема

пеперутката ја снема

од рацете летна потивко од воздишка

дури вечерта ја најдов истата кај мојата војничка книшка

не пријателке, немам друшка

тука сум сам со еден двоглед и пушка

зошто се враќаш и кој те праќа 

јас само стража чувам 

не можам пеперутко да ти се радувам

и моето име не можам да го читам 

после се не можам ни в'очи да се погледнам 

ни убаво да мислам, ни мислата ми е чиста

сите бои твои ме враќаат во една детска соба

со човечки остатоци во една патничка торба

и еден човек на пат во кола

со вреќа парички од иконите што ги молат 

и сите години во тишина што толку болат

човекот тргнал да почне војна 

како секоја друга 

за некоја убава мома стројна

а стројниците се гоштеваат кај една каллива река

секој со својата среќа

Оди си пеперутко сега ,до следната средба

Јас сум тука дури не ми дадат наредба

Или ако e среќа на војната да и дојде крајот

Најди ме тогаш и слетај на Бајкалот

***

една играчка не ги сака другите деца

откако малата Ана си замина ,таа седи сама

во фиоката длабоко се скрила и молчи 

како некоја горделива дама

нити е глушец нити е жаба

парталава оти е стара кукла

сега како намуртена баба

во своето ќоше си направила колиба мала

и се што ќе остане од играта детска палава 

внимателно таму збира 

делови од кукли и од моливи во боја

и самата со тоа си игра и чуда прави

па сите играчки што нешто им фали 

и тие за кој невозможно е да се најдат делови 

од нејзината работилница скромна

во фиоката долна 

како нови играчките се враќаат кај децата дома

во собата со играчки полна

а децата се неблагодарни

меѓу ѓубрето и од скакулец некоја крива нога

некое уво од некое крзнено слонче

во устата на крокодилот залепено бомбонче

има работа за мајстори триста

но никој не приметува

дека меѓу играчките веќе мајстор има

***

овој заб го вадевме шест души 

прво на сон таа ми дојде како докторка витка

и ми вели забите во уставот ќе ти ги запишам па читај

и забот до него се исплаши и сам падна 

тој беше половина заб и остана во чинија сарма

третиот заб беше моја фантазија 

ме исплаши гадно а докторот рече само тој заб е оди си ,стварно..

во четвртокот се насмеав потоа гласно 

и последниот заб во долната вилица се искриви страшно 

се уплашија децата кои преку улица поминуваа 

на мојата празна воденица се чудат

Пет дена се молам да го извадам забот 

кај ми се забите докторе ,да се насмеам слатко 

оти ме замрази веќе градот 

без заби е опасно

***

напиши нешто за чашата вода

што студена те чека по прошетката долга

по пат долг и мачен

нејзиниот допир повеќезначен

и нежности секаде има

измачен човек каменот го милува

го крши ,го прередува ,по прикаска стара

љубов во каменот молкум бара

а таа мене само спокојно ме чека 

водата моја бистра, стои во каменот

дури златна риба во водата се препелка

низ меурите да излезе и песна

секогаш ведра

***

сите деца мрсолави не се 

има по некое што тажно е чиниш 

а тоа само се одмара

си игра некоја своја скриена игра 

со духот по небото шара 

оти на децата таа врата најлесно им се отвора

патува тивко му се чини дека паѓа 

или лебди ,не знае ни самото тоа 

но знае дека ќе се врати кога сака 

па остава траги ,да запамети каде застана

за следниот пат по неколку дена

патувањето да го продожи на сосема друга страна

а тоа црнило низ кое лебди страна нема

на моменти му се чини дека не е на оваа земја

соништата со нежности си ги крепи 

и приказни слатки што еден ден ќе бидат книги

како цртежи што ќе бидат слики 

кога ќе ги разбереш поголемите и ти

***

 

одвој малку време за мене 

дури ги броиш парите

моето срце се распадна по улицата 

во булки од ветрот растурени 

дури броиш не заборавај ме

по едно евро од секој жив 

им ги броиш деновите изминати во сон 

дури ние се сонуваме разбудени 

и улицата ја лажам со секој чекор

си заминувам со твоите пари 

и за нашите песни недопеани 

не знам кој ќе плати

***

 

 

ме милуваш дури зборуваме

и нашиот секс може да се изговори

во недозреаните работи што си ги кажуваме

во пукнатините на нашата смеа

се слушаат воздишки и оргазми

обврзани сме на четиво во кое зреат твоите забелешки

тие зборови ни се тркалаат и лепат по голата кожа

љубовта е тука ,можам да ја слушнам 

и кога немарен ќе те разбудам ,и лута ме љубиш

ми простуваш 

но не можеш никогаш да ми ги простиш

наизречените зборови и нашите тајни

исткаени во песни, нашите слатки разговори

и често водиме љубов со часови

нашите медени приказни 

по 20 години стари 

го одоговлекуваат задоволството и немирот го хранат

разбушавени и смртни ,истекуваме во трагедијата на јазикот,

па работиме во молк и чекаме вода да дојде

и во шепот се довикуваме 

***

 

                                 

а чисто е дома

отпечаток од празнината 

разигран кабел направата ја влече ја турка

нека те милува топлиот шум на машината лута

осети го со целото тело ,движи се со ветерот што го створи

собери и таму зад масата кај што се изрони

нека го голта ѕверот нашето ѓубре

исчисти дома 

после смети го дворот

заврши ли веќе  ,ајде исклучи го створот ,

не можам да мислам ,да создавам...

 

***

 

***

 

изгубен сум денес ,со мислите преку ридот

било кој рид ,на дождот да тргнам угоре

па во чекалната со Сергеј пиеме чај 

неговиот лут мојот кисел 

него го вртат колената од дождот 

мене жената ме избрка од дома 

по нешто ме прати..

а јас се вратив со жица 

и жената врисна!

ќе не бесиш или ќе не врзуваш?

децата ти се мрсолави ,а кровот тече 

фати се за работа мрзо! и отиде да пере ...

и да не веруваш колку ме кара жената 

и колку питома може да биде 

ако сака, на голема богородица на пример

ме изненади со моторна пила 

била жената лута, и мене најубава ми била

гулабице моја ...не сакаш ни вечер..

- значи јорганите се прани ,ни децата спијат

некогаш нешто ќе каже ,како цепаница тешка 

секира таму не влегува ,закон не и ги менува зборовите ,ако рече - спијте ! 

ќе се валкаме во постелата ние

како дива круша, здрава ми е жената

а не сум мечка па и ја имам душа 

само должен сум на петар андреевич што помалку слушам 

ми ја грабна пушката жената од раце тогаш

и рече : за тебе само ралото и коњот нека влече

- лут ли беше ? глупости тропаш!

- земи ја мазгата и донеси ми вода

таму кај изворот малата Елена Максимовна плаче

јас ја тешам да ми помине време

наполнив вода ,а водата матна сега гледам ,ќе треба да се вратам 

кај изворот

***

 

Десет илјади балони со празни зборови и недопишани прикаски ја кренаа во воздух црквата Св. Петка и Св. Наум од ридот. 

Меѓу облаците недобродојдени во Јуни Светците се вратија дома. 

На голиот рид меѓу маслинките 

останаа желбите да горат неисполнети . 

Црквеното ѕвоно накршено го носеа гулаби и ехото слично на твојата смеа 

која залудно ја барам во хистеријата на други. 

Бог се сожали на празните ѕидови од она што некогаш беше црква .

Молер - Бог.

***

 

Ти ќелав човеку 

со ружа рана на главата

што со таа искривена уста 

го благословуваш бурекот 

во име на нас будалите

гласот твој ни стига до цревата

а во кујната се смеат сите 

го гледам и побратимот твој како бега и се смее 

од кујната ,

по лизгавиот под 

благодарен на вечерата

нема да му текне да се врати

по него ќе ги бришеме трагите секое утро 

дури таа не рече - Остани уште малку.