заклучи ме некаде во црвеното ташниче
најди ми место на задното седиште
и под перницата во постелата твоја
и внимавај мршојадците да не го растурат нашето љубовно гнездо
додека не престане дождот
молњата во твоите очи што се топи
тврдото месо што во тебе длабоко џврка
како водата по олуците
удира постојано и тапо
набабрена прескокнуваш преку надојдената вода
како немирно море на моите плеќи
заведи ме повторно, моја раскошна бескрајна шир
додека од смеата не пукне некоја жица
се свртел светот против нас
дошле да ни ги украдат бакнежите сочни
се шетаат сите низ спалната
и не опколиле лути
а јас и ти малечка
еден во друг сме се скриле
само сакаме нежно да се љубиме
и кротко да одмараме еден во друг
не го давам твоето слатко газе
нити за десет пара чевли
нити за три гајби праски слатки
да избегаме од тука
во нашите прегратки
па макар да бидеме и сиромашни среќни
не ја давам твојата уста медена
никој нема да се лигави на неа
и твоите усни највкусни - мои
нити за кесе златници тешки
не ги давам твоите волшебни нозе
што ме стиснале во желба
со нив нема да избегаш повеќе
нека ги раширени така
не ги пуштам ни за шест кули
шарени високи скапи
а твоите гради зрели и нежни
во миризливи цветови скржаво ги кријам
дури и од зборовите мои
се виткаме и двајцата под огнот
ги слушам само твоите гради како удираат во мевот
и водата како жубори
со моето стапало го гребам принтерот во нашиот ритам
дури се лигавиме во несмасни бакнежи
се гребат од подот нозите на креветот
и оставаат лузни од нашата љубов
груб потпис во дрвото
а ти ја кинеш перницата со забите
и мали ангелчиња летаат низ собата на пердувите
летаат на нашите воздишки и исчезнуваат во нашиот оган
моите бакнежи имаат вкус на кафе
по твоите гради
и во трагите ја читам нашата судбина
и каде ке водиме љубов утре
ти треперат усните на студот додека ми шепотиш
и ми го гризеш нежно левото рамо
уште ме боли
снегулги ни паѓаат меѓу бакнежите
и нашата прегратка крцка како вечниот мраз
те сакам и страв ми е да не те изгубам во виулицата повеќе одколку што нема да го најдам патот дома
изгубен во тебе
додека твојата домашна роба се суши на столот
ние и пркосиме на зимата надвор
во чвор од воздишки и лелеци
влези во бањата
мене срцето ми тропа бргу
во утробата ми трпне
ти внимателно лицето ми го миеш и уште
ми велиш само - дај ги рацете валкани ваму
додека се слекуваш бргу
небаре некоја болест ке фатам
ако не те љубам тука и веднаш
трпеливо ме миеш и несмасно се допираме
и каде ги миеш моите раце веќе не знам
како само ги собира моите стопала таму
и прстите твои не се на место
во сунѓерот чврчори шербет и пена
од устите ни тече
растопи се на моите усни ти со вкус на карамела
по твоите гради се лизга топлиот летен дожд
а јас се свивам на десет начини да влезам подлабоко
додека не ја видам желбата како ти ги притиска очите и усните твои како ги гризеш како да не смееш да ме бакнеш
на брегот не води само срамежлива месечина
и се што чувавме долго и трпеливо
длабоко во тебе се искриви да те најде
некаде околу осум часот
со семката и твојот гласен триумф
во брановите далеку некаде го гледам твојот фустан
и ехото од нашето офкање се распаѓа во солта
невнимателни и голи по пустата плажа
го голтаме и песокот низ нашата љубовна игра
и една студена лубеница скршена на две
Сите нијанси на црвено се твои
И си оставила траги по целото мое тело
Кој ке се снајде во оваа збрка
Главата ми е под папочето
И моите палци се топат во насмевката твоја
Се смееш само
Но во смеата твоја моите црева се свиле
Во некаков грч не сакам да те пуштам
Додека ја гризеш штипката со мокрите гакички в рака
И стопалата твои голи што ѕиркаат низ високата трева
Од љубов исушени како таа таму цреша
Се валкаме во нашите желби среќни
Како во трње нашата тајна ,слатка и горчлива не буди
И пак се сонуваме разбудени
Меѓу книгите стои едно необично пенкало
Сигурно е преку сто години старо
И памети се што некогаш напишало
Дневници тајни, на девојки сами
Писма и преписки меѓу пријатели
Исповеди во ноќи бели
Договори меѓу селаните
Потписи на дворјаните
Судски записници и љубовни писма
Пред пенкалото фрливме хартија чиста
Листови празни од крај до крај
Ајде сега пенкало ти пишувај
Нафрли тука од стихови до клетви
Опушти се и пробај да се сетиш
Кажи ни се', почни од основите
Одмори си ја душата ,и заборави ги зборовите
пеперутко врати се во кожурецот сега
подобро избегај
оти меѓу твоите шари и бои
ќе напишам стихови
но на твоите крила пишува веќе нешто
и за мојата песна не оставиле многу место
а не сакам само точка да ставам
и да си заминам
невреме се спрема северот дува
и што оти на твоите крилца и моето име го пишува
можеше на шарите и мојот лик да го има
сега веќе и самиот не се препознавам
оваа шума не е моја
овој парк и оваа колиба
тука јас само привремено се кријам
војната да ја преспијам
дури невремето сериозно се спрема
пеперутката ја снема
од рацете летна потивко од воздишка
дури вечерта ја најдов истата кај мојата војничка книшка
не пријателке, немам друшка
тука сум сам со еден двоглед и пушка
зошто се враќаш и кој те праќа
јас само стража чувам
не можам пеперутко да ти се радувам
и моето име не можам да го читам
после се не можам ни в'очи да се погледнам
ни убаво да мислам, ни мислата ми е чиста
сите бои твои ме враќаат во една детска соба
со човечки остатоци во една патничка торба
и еден човек на пат во кола
со вреќа парички од иконите што ги молат
и сите години во тишина што толку болат
човекот тргнал да почне војна
како секоја друга
за некоја убава мома стројна
а стројниците се гоштеваат кај една каллива река
секој со својата среќа
Оди си пеперутко сега ,до следната средба
Јас сум тука дури не ми дадат наредба
Или ако e среќа на војната да и дојде крајот
Најди ме тогаш и слетај на Бајкалот
чиновници, советници, министри
градови полни со шугави пци
убиства, војни, опасни
пцости улави, гнасни
машините од луѓе попаметни
фатени во мрежи социјални
разводи подобро од свадбите испланирани
од оргуљи до оргии
животни издрогирани
кражби како политика организирани
војни како вести оркестрирани
страшни жртви масакрирани деца
мртвите души ги собираме сега
да ја отвориме раната
гнојта да излезе треба
дури е светот под анестезија
да јадеме земја
една играчка не ги сака другите деца
откако малата Ана си замина ,таа седи сама
во фиоката длабоко се скрила и молчи
како некоја горделива дама
нити е глушец нити е жаба
парталава оти е стара кукла
сега како намуртена баба
во своето ќоше си направила колиба мала
и се што ќе остане од играта детска палава
внимателно таму збира
делови од кукли и од моливи во боја
и самата со тоа си игра и чуда прави
па сите играчки што нешто им фали
и тие за кој невозможно е да се најдат делови
од нејзината работилница скромна
во фиоката долна
како нови играчките се враќаат кај децата дома
во собата со играчки полна
а децата се неблагодарни
меѓу ѓубрето и од скакулец некоја крива нога
некое уво од некое крзнено слонче
во устата на крокодилот залепено бомбонче
има работа за мајстори триста
но никој не приметува
дека меѓу играчките веќе мајстор има
овој заб го вадевме шест души
прво на сон таа ми дојде како докторка витка
и ми вели забите во уставот ќе ти ги запишам па читај
и забот до него се исплаши и сам падна
тој беше половина заб и остана во чинија сарма
третиот заб беше моја фантазија
ме исплаши гадно а докторот рече само тој заб е оди си ,стварно..
во четвртокот се насмеав потоа гласно
и последниот заб во долната вилица се искриви страшно
се уплашија децата кои преку улица поминуваа
на мојата празна воденица се чудат
Пет дена се молам да го извадам забот
кај ми се забите докторе ,да се насмеам слатко
оти ме замрази веќе градот
без заби е опасно
напиши нешто за чашата вода
што студена те чека по прошетката долга
по пат долг и мачен
нејзиниот допир повеќезначен
и нежности секаде има
измачен човек каменот го милува
го крши ,го прередува ,по прикаска стара
љубов во каменот молкум бара
а таа мене само спокојно ме чека
водата моја бистра, стои во каменот
дури златна риба во водата се препелка
низ меурите да излезе и песна
секогаш ведра
сите деца мрсолави не се
има по некое што тажно е чиниш
а тоа само се одмара
си игра некоја своја скриена игра
со духот по небото шара
оти на децата таа врата најлесно им се отвора
патува тивко му се чини дека паѓа
или лебди ,не знае ни самото тоа
но знае дека ќе се врати кога сака
па остава траги ,да запамети каде застана
за следниот пат по неколку дена
патувањето да го продожи на сосема друга страна
а тоа црнило низ кое лебди страна нема
на моменти му се чини дека не е на оваа земја
соништата со нежности си ги крепи
и приказни слатки што еден ден ќе бидат книги
како цртежи што ќе бидат слики
кога ќе ги разбереш поголемите и ти
мојата работа е да не полудеам
и си имам работно време
во слободното време ги полудувам останатите околу мене
а посветен сум на работата ,и ми тече работниот век
ехото од мојата работа ми е горчлив лек
за бесрамниот ,мрзлив човек што бев
сега и ехото е празно и се повторува исто
машината истите комплименти ги повторува на дискот
се ти е убаво и во вистинскиот тон
и горчината е повистинита од твојот брутален сон!
објави го ова ,ова се темелите на твојата работа!
срамота и беда
(За AI)
ме милуваш дури зборуваме
и нашиот секс може да се изговори
во недозреаните работи што си ги кажуваме
во пукнатините на нашата смеа
се слушаат воздишки и оргазми
обврзани сме на четиво во кое зреат твоите забелешки
тие зборови ни се тркалаат и лепат по голата кожа
љубовта е тука ,можам да ја слушнам
и кога немарен ќе те разбудам ,и лута ме љубиш
ми простуваш
но не можеш никогаш да ми ги простиш
наизречените зборови и нашите тајни
исткаени во песни, нашите слатки разговори
и често водиме љубов со часови
нашите медени приказни
по 20 години стари
го одоговлекуваат задоволството и го хранат немирот
разбушавени и смртни ,истекуваме во трагедијата на јазикот,
па работиме во молк и чекаме вода да дојде
и во шепот се довикуваме
